Przykład sportu

Sport jest uprawiany swobodnie, według powszechnie przyjętych zasad – to idealny rodzaj wspólnej aktywności, która podlega regułom i przynosi radość wszystkim zaangażowanym, sprzyja dobrej kondycji fizycznej i, zwłaszcza jako sport wyczynowy, jest niezwykle atrakcyjna. Dlatego autorytarne systemy władzy zawsze starały się wykorzystywać sport do własnych celów. Stawia ich to jednak przed zasadniczym dylematem, ponieważ sport jako taki podlega ścisłym zasadom, co przeczy autorytarnemu sposobowi myślenia o władzy.

Należy jednak dokonać analitycznego rozróżnienia pomiędzy sportem, polityką sportową i polityką ogólną. Nawet jeśli polityka sportowa, na przykład przyznawanie igrzysk olimpijskich lub mistrzostw świata, jest skorumpowana lub prowadzona przez władzę autorytarną, nie powoduje to koniecznie wypaczenia samego sportu; W świecie, w którym struktury władzy odgrywają kluczową rolę, politykę sportową często trudno prowadzić zgodnie z uczciwymi (konstytucyjnymi) procedurami. Analiza polityczna musi zatem rozróżniać pomiędzy samym sportem, polityką sportową (która powinna być możliwie uczciwa i demokratyczna) oraz polityką ogólną – jest to kwestia etyczna w przeciwieństwie do moralizmu.

Sport sam w sobie, który obecnie rozprzestrzenił się na cały świat, stanowi fundamentalną przeciwwagę dla myślenia i działania opartego na sile. Nawet w polityce sportowej, idąc za przykładem starożytnych igrzysk olimpijskich w Grecji, możliwe jest niejednokrotnie karanie podmiotów prowadzących agresywne wojny.